سهراب سپهری زیر پل گیشا

 می توان ،خندید با صدای بلند در کوچه ای که سهراب سپهری سال های آخر عمرش در آن قدم می زد اما خنده خفگی می آورد وقتی که راهش را سد کنی. وقتی که نیشکی کوچک پشت پرده مسئله خنده داربکوبد بر مخ آدم که «هی! داری به چه می خندی؟ حالا خندهام خفه می شود درمحله گیشا خیابان بیست و چهارم دوروبرخانه ،سهراب وقتی که از رهگذری حدود

۳۵ ساله نشانی خانه سهراب سپهری رامی خواهم «خانم آدرس می خوای باید پلاک داشته باشی اینجاها هزار تا آدم هست به این ،اسم پلاک بده، نکنه این آقا از بانک چیزی برنده شده.»محله گیشا آن قدر در این ۲۵ سال به هم ریخته و عوض شده که یافتن خانه ای که به سهراب سپهری منسوب است، در آن کار چندان ساده ای نیست. گوشم را می دهم به صدای جوی کنار خیابان ها شاید به هوای صدای پای آب بشود راه خانه اش را پیدا کرد. خانه دوست کجاست در فلق بود که پرسید سوار خیابان بیست و چهارم دست راست بزرگراه قرار گرفته است، آنها که نشانی می دهند به بعد از چهارراه اشاره میکنند چهارراهی که در سمت شرق خیابان قرار دارد دومین ساختمان در نبش این چهار راه در خیابانی حدودا هشت متری واکنش عابران کوچه بیست و چهارم محله گیشا یادم می آورد که ما مردمانی هستیم با حافظه ضعیف تاریخی،همه چیز ما تاریخ مصرف دارد به خصوص تاریخ مان آدم ها می آیند و می روند و با تعجب نگاه میکنند:«مگر اصلاً خانه ای به این نام در اینجا بود؟ چه جالب.»

اما جوانکی بلندقد دست دراز می کند و آخر کوچه را نشان میدهد:«پدرم میگفت آن خانه است. پلاک شماره ۲۵.»خانهای دو طبقه ساخته شده در اوایل دهه پنجاه که حالا در حال تخریب است. پاییز قبلاً در خانه را کوبیده و من دومین .نفرم برگهای زرد درخت انگورش از حضور مهمان ناخوانده خبر میدهد؛ پاییز خانه ای که هیچ نشانی از قدمت نمی دهد. اما هر چه هست به رد نگاههای سهراب روی دیوارهای این خانه میتوان دست .کشید اگر نگاهها ازخودشان جای پا می گذاشتند، آن وقت جوانان محله گیشا که هر روز گوشه دفترهایشان شعر سهراب را مشق میکنند لابد از این خانه معبدی میساختند صدای زنگی را که می،فشارم میشنوم اما پاسخی در کار نیست به نقل از جوان عابر سالهاست که هیچکس ساکن خانه سهراب نیست. خواهر سهراب میگوید که اتاق سهراب در طبقه دوم خانه محله گیشا بود.

«ما در تهران خانه ای داشتیم که در طبقه پایین آن مادرم همراه با برادر بزرگترم زندگی میکردند سهراب اتاقی در طبقه دوم .داشت و من هم چون می خواستم تمرین موسیقی ،کنم اتاق کوچکی هم روی خانه ساختیم بنابراین فقط هنگام شام و ناهار یکدیگر را میدیدیم».دنبال گربه های کوچه میگردم گربه هایی که اگر متوسط عمرشان قد بدهد میتوانند نوه همان گربه هایی باشند که سهراب لوسشان می کردآنها دستهایشان را روی پای سهراب می گذاشتند و خودش آنها را بغل می کرد و غذا دهانشان میگذاشت.» قد میکشم روی پنجه پاهایم رد پای کولرها را روی ایوان طبقه دوم گم کرده:ام سهراب می گفت وقتی کولرروشن است باید پنجره بسته باشد. حالا هم پنجرهها بدجوری بسته شده اند یعنی میشود در حدود سی سال گداهای یک خیابان بیخیال گدایی شده باشند؟ شاید شده اند چون هرچه میگردم از گدا در محله گیشا خبری نیست. انگار یک نفر شلنگ گرفته باشد و رد خاطره ها را در این کوچه شسته باشد، درخیابان نیمه لخت بیست و چهارم صدای پای آب شنیده نمی شود.