اینجا خانه پدری من است

شهرزاد شهریار دختر استاد شهریار از صفات خوب پدر می گوید که به نظرش ارثی است پدر پدرم از وکلای درجه یک تبریز و مردی نسبتا متمول بود که گرسنگان زیادی از خوان کرم او سیر می شدند و فکر می کنم همین بلندی طبع و بخشندگی ،پدرم صفاتی است که از پدرش به ارث برده است.

من فرزند ارشد او هستم و تا آنجا که یادم می آید در ایام کودکی در تمام گردش ها یا شب شعرهایی که می رفت حتا در رسمی ترین آن ها مرا همراه خویش می برد هنگامی که در بدو ورودش به هر مجلسی صدای کف زدن ها فضا را می شکافت یا به هر جایی که قدم می  گذاشت مردم دورش را احاطه می کردند حس کنجکاوی کودکانه ام تحریک می شد که او کیست و او را با پدر بچه های دیگر مقایسه می کردم. آخر چرا برای آنها کسی کف نمی زند؟ «روزی با بچه های محل مشغول بازی بودم بعد از مراجعت به خانه به درخت بزرگی که در وسط حیاط خانه بود خیره شدم و شروع به خواندن شعر کردم. سخنان موزونی که نمی دانستم چگونه به مغز و زبان من می آمدند، که ناگهان پدرم مرا صدا کرد به صدای بلند پدرم برگشتم با حالتی تعجب آمیز پرسید: این اشعار را از کجا یاد گرفتی؟ گفتم: کسی یادم نداده خودم می گویم. اول باور نکرد ولی بعد از این که مطمئن شد در حالی که صدایش از شوق می لرزید به صدای بلند مادرم را صدا کرد و گفت بیا ببین چه دختری داریم!

یک شب یادم هست که از یکی از انجمن های ادبی برگشته بودیم بابا طبق معمول دفترچه شعر را از قفسه ای که کتاب های دیگرش را در آن قرار می داد برداشته بود و نظرش را در باره شعرهایی که آن شب خوانده شده بود برای مادرم بازگو می کرد که من ناگهان به طرفش رفتم و در حالی که دودستی پایین کتش را چسبیده بودم با لحنی کودکانه پرسیدم بابا چرا مردم تو را این همه دوست دارند؟ لبخندی زد، لحظه ای چند در چشمانم .نگریست آن حالت نگاهش را تا زنده ام هیچ وقت فراموش نمی کنم بعد مرا بغل کرد و بوسید و مدتی در باره شعر و شاعری با جملاتی ساده و در حالی که سعی می کرد برای من قابل فهم باشد، توضیح داد.

« از همان هنگام شخصیت او جلوی چشمانم رنگ گرفت و با همان سن و سال کم احساس کردم با اشخاص عادی فرق دارد مادر من آموزگار بود و به همین جهت روزها خانه نبود و به بابا که کارمند بانک کشاورزی بود، اجازه داده بودند که دیگر کار نکند و با خیال راحت بتواند به سرودن اشعارش ادامه دهد. با این که خدمتکاری داشتیم که از من مواظبت می کرد ولی در غیبت مادرم بیشتر اوقات نزد پدرم بودم وقتی که از بازی خسته می شدم، در بغل او به خواب می رفتم و او برایم لالایی می خواند یادم هست در اوقات بیکاری و زمانی که از بازیگوشی خسته شده بودم و در گوش های آرام می نشستم شعرهایی به زبان ترکی که برایم قابل فهم بود یاد می داد و بعد در هر مجلسی در حضور جمع از من می خواست که بازگو کنم. می توانم به صراحت بگویم که بیشتر از ،مادرم با او مأنوس بودم و وقتی با او بودم هیچ وقت سراغ مامان را نمی گرفتم.

«یک روز خوب یادم هست در حدود پنج بعد از ظهر بود که دیدم بابا لباس پوشیده و از مامان نیز می خواهد که مرا حاضر کند بابا آن وقت معمولاً از خانه بیرون نمی رفت با تعجب پرسیدم: بابا کجا میرویم؟ جواب داد: هیچ دلم گرفته است می خواهم کمی قدم بزنم بعد دست مرا در دست گرفت و راه افتادیم .«از چند خیابان و کوچه گذشتیم تا این که به کوچه ای که بعدها فهمیدم اسمش راسته کوچه است، رسیدیم و از آنجا وارد کوچه فرعی تنگی شدیم کوچه بن بست بود و در انتهای آن دری که قرار داشت؛ کهنه و رنگ ورورفته و من بچه بودم و به اصطلاح فرنگی مآب هی نق می زدم و می گفتم: بابا تو چه جاهای بدی می آیی بابا به آهستگی جواب :داد عزیزم داخل نمی رویم و بعد مدتی طولانی به صراحت می توانم بگویم یک ربع یا بیست دقیقه به در نگاه می کرد و فکر می کرد نمیدانم به چه فکر می کرد شاید گذشته را می دید یا شاید خود را همان بچه ای احساس می کرد که هر روز حداقل بیست بار از آن در بیرون آمده و رفته بود بعد ناگهان به در تکیه داد قطره های اشک به سرعت از چشمانش سرازیر شد و شانه هایش از شدت گریه تکان می خورد لحظاتی مبهوت به او نگاه می کردم ولی انگار اصلاً من وجود نداشتم تا این که مدتی بعد آرام گرفت آه عمیقی کشید و درحالی که چشمانش را پاک می کرد :گفت: اینجا خانه پدری من است مدت چهارده سال اینجا زندگی کردم بعد در طول همان کوچه به راه افتادیم و قسمت های مختلف خانه را از بیرون نشان داد وقتی به خانه برگشتیم شعری تحت عنوان در جستجوی پدر سرود که فکر می کنم یکی از با احساس ترین شعرهایی است که به زبان پارسی سروده شده.

«در همان ایام بچگی کتابچه شعر بابا را ورق می زدم و او بدون این که مانع شود، فقط مواظب بود که کتابچه را پاره نکنم با نگاهی محبت آمیز مرا می نگریست. در سنین پایین و زمانی که به مدرسه نمی رفتم حیدربابا و شعرهای ترکی ای را که برایم قابل فهم ،بود به من یاد می داد.

«یادم هست شب هایی که نصف شبی بیدار می شدم و به اتاقش می رفتم بعضی وقت ها او را در حال سرودن شعر می دیدم که در این حال معمولاً شعرهای را که می سرود زیر لب زمزمه میکرد و روی تکه کاغذی که در دست داشت، می نوشت. نمی توانم قیافه او را در این حالت تشریح کنم فقط این را می گویم که کاملاً جدا از محیط زندگی در عالم دیگری سیر می کرد، به طوری که اگر در این حال صدایش می کردی انگار از خواب بیدار شده بود وقتی او را در این حال می دیدم به هیچ وجه دلم نمی آمد که او را از آن حال بیرون بیاورم ولی وقتی به خواندن کتاب مشغول بود داخل می شدم و او با خوشرویی استقبال می کرد و بعد شروع به خواندن جدیدترین شعرش می کردم و بعد میخواست که بخوابم ولی وقتی اصرار مرا برای نشستن می دید شروع به صحبت می کرد از گذشته هایش برایم می گفت از روزهای سختی که در تهران دور از خانواده گذرانده بود از عشقش و از ناکامی هایش و از این که چگونه کسی را که به حد پرستش دوست ،داشت از دست داد و من با شور و اشتیاق گوش می کردم.

«یادم هست چندبار ضمن صحبت کردن با او بدون این که گذشت زمان را احساس بکنم متوجه شده بودم که هوا روشن می شود بابا با عجله به خواندن نماز صبحش مشغول می شد. به سرعت اتاق را ترک می کردم چندی بعد از تولد من با اختلاف سه سال خواهرم(مریم) و دو سال بعد برادرم (هادی) به دنیا آمدند.»