خانه استاد معین محل بازی کودکان

بچه ها اژدهای بادی صورتی رنگ را روی فرش ماشینی زهوار در رفته ای می چرخانند و پازلها را روی هم سوار می کنند تا خانه ای بسازند، کجا؟ توی یکی از اتاق های خانه استاد معین شاید همان اتاقی که گرداگرد آن تاریخ سازان ادبیات ایران می نشستند و حرف به حرف لغتنامه شان را کنار هم می چیدند«قرار است قسمتی از اینجا را به مهد قرآن تبدیل کرده و برای بچه های سه تا شش ساله کلاس آموزش قرآن برگزار کنیم روی دیوار بزرگ خانه استاد معین با خطی که از همان اوایل کوچه بایزید بسطامی هم پیداست، نوشته اند: «خانه فرهنگی غدیر» چرایش چندان معلوم نیست و به قول یکی از کارکنان زحمتکش آنجا به مسائل پشت پرده مربوط می شود.»

ته مانده بوی رنگ در هوا مانده است، اما دیوار داخلی ،خانه آجرهای فاخر و فشرده نمای بیرونی و آبنمای داخل حیاط تعمیر و رنگ شدها ند: «درست کردن همین آبنمای ساده پنج میلیون هزینه داشته است اداره کردن یک مجموعه فرهنگی هزینه دارد و به نظر شما درست است که ساختمان به این بزرگی را فقط اختصاص بدهند به موزه استاد معین؟ بچه دبیرستانی های محله چهارصددستگاه که کتابخانه دیگری در نزدیکی محله ندارند، خانه استاد معین را برای مطالعه انتخاب کرده اند خانه ای که با اتاق های تو در تویش شاید مکان چندان مناسبی برای کتابخانه نباشد اما تنها کاری است که در این خانه انجام می شود و طبق مصاحبه های ،قبلی خانواده دکتر معین از کاربری خانه رضایت ندارند برگه دانی استاد معین یادگار با ارزش و خاطره ماندگار لغتنامه ،معین یک دست مبل آبی نفتی و صندلی استاد و نیز میز تحریر را در اتاق تو در تویی گذاشته اند و به آن می گویند موزه استاد معین. البته همین گردآوری منظم هم با توجه کارکنان مجموعه فرهنگی انجام شده است وگرنه معلوم نبود که در مرمت های مداوم این یادگارهای خاطره انگیز چه وضعیتی پیدا می کردند مسئول خانه فرهنگی غدیر در جواب این سؤال که قبلاً خبرگزاری ها از مهدکودک شدن قسمتی از خانه استاد معین خبر داده بودند، می گوید: «این یک سوءتفاهم بود که برطرف شد.»

خانه استاد معین در محله چهارصددستگاه خیابان بایزید بسطامی، کوچه فردوس چند سال پیش با همکاری خانواده استاد به شهرداری واگذار شد. در آن زمان شهرداری تعهداتی داد این تعهدات هرگز به صورت مکتوب در نیامد. ظاهرا شهرداری متعهد می شود که به خرج خود موزه دکتر معین را در این خانه راه اندازی کند.  خانواده دکتر معین استقبال می کند و هر دو خانه یعنی خانه دکتر محمد معین و خانه کناری را که متعلق به استاد امیر جاهد است در اختیار آن ها قرار می دهد تا تبدیل به موزه و مرکز تخصصی ادبی شود شهردار هم پس از واگذاری خانه کارهای مرمت و آماده سازی خانه را آغاز می کند و بخشی از مبلمان ،خانه عکس ها میز و صندلی کار کتابخانه چوبی و برگه دان استاد را در اختیار موزه قرار می دهد. خانه پس از بازسازی و قرار دادن اشیا حدود سال ۸۳ افتتاح می شود اما شیوه کاربری آن باعث رنجش خانواده دکتر معین می شود چراکه تصمیم گرفته می شود خانه دکتر معین را با کاربری خانه فرهنگ راه اندازی کنند و این مسئله ظاهرا مورد توافق دو طرف نبود خانه با نام مجموعه فرهنگی غدیر افتتاح می شود و نام استاد معین پایین مجموعه نگاشته می شود. این ساختمان توسط میراث فرهنگی به ثبت رسیده اما عجیب آن که تابلویی که بر دیوار این خانه نصب شده، به جای معرفی خانه ،استاد محله چهارصددستگاه را معرفی کرده و این اولین بار است که یک محله به ثبت تاریخی میراث رسیده روی تابلو نوشته شده است: «مجموعه چهارصددستگاه از بناهای ساخته شده در دوره پهلوی دوم با مساحت ۱۷۶ هزار متر مربع در دو طبقه است. بناها و خانه های چهارصددستگاه در پی دستور دولت در سال ۱۳۲۳ توسط بانک رهنی ایران ساخته شد و به این ترتیب پس از دستور دولت برای ایجاد خانه های ارزان قیمت بانک رهنی اراضی چهارصددستگاه را خرید و نسبت به احداث چهارصد دستگاه خانه ارزان قیمت در آن جا اقدام کرد؛ این مجموعه متشکل از خانه های مسکونی مراکز آموزشی و تأسیسات ،تجاری عمومی و… است.» اما شهرداری منطقه قول هایی داده همین قول هاست که خانواده دکتر معین را به یک سکوت خبری دعوت کرده است. آن ها معتقدند که باید همه چیز را با دید مثبت نگاه کرد و البته همچنان امیدوارند شاید تا هنگام چاپ این کتاب به قول ها عمل شده باشد.