خانه ای که پارکینگ شد

ساختمان هایی شلخته و درهم در میان حیاط بزرگ مثل علف هایی هرز و بیریشه بالا آمده اند از کاج هایی که دکتر حسین قریب در کروکی خانه پدری اش می کشد خبری نیست؛ همان کاج هایی که گرداگرد خانه در میدان فلسطین قد کشیده بودند ماشین ها گرداگرد خانه قدیمی دکتر محمد قریب پارک کرده اند. حیاط پارکینگ شده است و خانه رنجور و بی سرپناه نشسته آن وسط برای در امان ماندن ماشین ها ایرانیت ها گرداگرد پارکینگ سایبان شده اند اما هیچ تابلویی از طرف میراث فرهنگی بر دیوارهای قرمز رنگ آجری این خانه قدیمی وجود ندارد تا جلوی تخریب بیشتر را بگیرد. قسمتی از نمای بیرونی ساختمان با روکش کنیتکس پوشانده شده است. به جای ساختمان مطب دکتر قریب هم ساختمان های جدید نامرتب و بی ریختی بالا آمده اند استخر حیاط پر شده است و درخت ها غایبند.

 نگهبانی جلوی در سازمان تبلیغات سرش را به علامت تأیید تکان می دهد یعنی این که نشانی را درست آمده اید. با حراست هماهنگ می کند اما بچه های حراست با تعجب نگاه می کنند: «واقعا اینجا خانه دکتر قریب بود.»

با راهنمایی و همکاری آن ها وارد ساختمان می شویم ساختمانی که حالا دیوارهای داخلیاش با نمایی از چوب پوشانده شده است تا شکل مدرن و امروزی پیدا کند کارمندان هم کم و بیش می دانند که خانه متعلق به دکتر قریب است اما میراث فرهنگی در باره شرایط نگهداری ساختمان هیچ گونه تذکری به مالکان نداده است.

خانه دکتر قریب توسط شهردار وقت ،تهران مهندس ابتهاج در سال ۱۳۱۸ با کمک معماران ایرانی و خارجی ساخته شده است و از نظر میراث فرهنگی ارزش ثبت و نگهداری دارد.

در شرایطی که تلویزیون ایران صدها میلیون تومان خرج سریال تلویزیونی روزگار قریب می کند تا بلکه بتواند پدر طب کودکان در ایران را در خاطره ها زنده کند خانه مسکونی اش بی پناه در میان اگزوز خودروهای سازمان دود می خورد و هر آن بیم آن می رود که حتا دستور تخریب آن صادر شود. همان طور که ساختمان مطب تاریخی اش هم تخریب شد.

دکتر حسین قریب – فرزند دکتر قریب – از تلاش هایش برای نجات خانه می گوید. تلاش هایی که بی پاسخ می ماند، آن هم با وجود آشنایی نزدیکی که دکتر حسین با مسئولان دولتی دارد. دکتر اولین مطبش را در خیابان ولیعصر به مبلغ صد تومان اجاره کرد .در طبقه بالا، دکتر صالح و بعد دکتر عاملی طبابت می کردند.

دو اتاق این ساختمان اختصاص به مطب داشت و باقی در اختیار خانواده دکتر قریب گذاشته شده بود. ظاهرا دکتر صبح ها به خدمت نظام مشغول بود و درآمد مطب تکافوی زندگی و اجاره خانه و سایر خرج ها را نمی کرد حق ویزیت دو تومان و عیادت در خانه سه تومان بود. صاحبخانه مردی به نام آقای ناظمی بود؛ از آن صاحبخانه های خوش اخلاق و خوش مشرب.

بچه های دکتر که بزرگ شدند، خانه برایشان تنگ شد و احتیاج به جای وسیع تر و بزرگتری داشتند یک روز دکتر قریب در سلمانی می شنود که مهندس ابتهاج خانه ای در میدان فلسطین دارد که در معرض فروش است. باغچه ای وسیع و ساختمانی بسیار عالی این خانه به مبلغ ۱۲۰ هزار تومان خریداری شد.

زهرا قریب در جایی می گوید: «بعد از گذشت هفت سال در خیابان ولیعصر صاحب خانه مجللی شدیم روزی که خواستیم به محضر برویم دکتر به من گفت که می خواهم این خانه را به نام شما بخرم اصلاً باورم نمی شد. مدت ۲۷ سال در آن خانه با خوشی و شادی گذشت .بچه ها به دبستان فردوسی در خیابان طالقانی (تخت جمشید (سابق می رفتند و بعدا ناهید به مدرسه انوشیروان دادگر و مریم به مدرسه ژاندارک سابق و حسین به دبیرستان البرز رفتند.»

حالا ساختمانی که خاطرات بسیاری در مورد آن وجود دارد میان دود ماشین های پارک شده در آن دودزده است و دارد خفه می شود.