تهران گرگ دارد

صدای خش خش پایی کهنسال سکوت نیمه شب این کوچه ها را جارو می کرد مردی در خودش می افتاد و شعر می جست لابد سایه های مرد زیر نور تند چراغ برق ها دراز میشد، مردی که ساعت سه نیمه شب از بلوک شماره ۹۷، همان بلوکی که تا دره فرحزاد فقط چند قدم فاصله دارد بیرون می آمد و زیر درختان اقاقیا، کوچه سروستان غربی، گل افشان جنوبی شهرک غرب را گز میکرد و صدای پاهای خودش را می شمرد آتشی انگار درون او شعله می کشید. منوچهر آتشی نیمه شب راه می افتاد در کوچه هایی که صدای هیچ می آمد تنها صدای برگی کوچک که در بادهای فرحزادی می رقصید و مثل ،آتشی آتش بر جانش می افتاد. حالا هم ساعت ده ونیم شب اواخر مهرماه است. شب هنگام آمده ایم تا چند قدم مانده به دره فرحزاد به خانه ای که تا چند سال پیش حضور منوچهر آتشی را تجربه کرده است سری بزنیم و گوش بدهیم تا شاید کوچه و درختان جوانش خاطره ها را از مردی بی صدا برایمان زنده کنند نمی دانم آن وقت ها که آتشی از در این ساختمان بیرون می آمد می توانست برج میلاد را که حالا با نورهای ملایم سبز، آبی و نارنجی خودنمایی می کند ببیند یا نه شاید آن وقت ها کارگران جوانی را می دید که بالای این برج بلندبالا نگهبانی می دادند و گاهی دست به سوی ماه می کشیدند و گاه برای شبح نیمه شب کوچه دست تکان می دادند.

در طبقه دوم شرقی، منوچهر آتشی همراه با بچه های برادرش آپارتمان نشینی می کرد آن ها مستأجر این خانه بودند. حالا جای زنگ آن ها ننوشته آتشی نوشته است شاپوریان آقای شاپوریان را نمی بینم ولی از صدایش پیداست که سن و سالی از او گذشته است. می داند که آتشی قبلاً همین آیفونی را که او جواب می دهد برمی داشت و به مهمانانش سلام می داد اما فقط می داند که منوچهر آتشی آدم مهمی بود ولی علت مهم بودنش را نمی داند ما را حواله می دهد به زنگ روبرو که رویش نوشته است مهویدی.

خانم و آقای مهویدی همسایه و محرم خانواده آتشی در این بلوک بوده اند. هنوز هم افتخار می کنند که چند صباحی در جوار او زندگی کرده اند سراسیمه پایین می آیند انگار که کسی خاطره ای خوش را توی آیفون خانه شان زمزمه کرده باشد آقای مهویدی با لهجه خوش مشهدی می گوید مرحوم آتشی ته مظلومیت بود آخر ادب و خوش اخلاقی یک آقای تمام عیار هر وقت می خواست برود ،بیرون کلیدش را به ما می سپرد. توی راه پله ها بیشتر روزها ما را می دید و احوال همه را می پرسید از کربلا که آمدیم آمد .دیدنمان خیلی خوشحال شدیم ما را محرم خودش می دانست. رفتارش طوری بود که اگر او را نمی شناختند نمی شد فهمید که او آدم

به این مهمی است در مملکت ما از بس که متواضع و فروتن بود».

خانم مهویدی چادرش را منظم می کند:« دخترم شعری گفته بود، برد پیش او تا نظر استاد را بگیرد، او به سادگی می پذیرفت ما البته نمی دانستیم که کار ترجمه هم می کردند بعد از این که فوت کردند از طرف صدا و سیما پلاکارد بزرگی را آوردند روی دیوار نصب کردند رویش عنوان های مرحوم آتشی نوشته شده بود و ما تازه فهمیدیم که با یک شاعر، مترجم و نمایشنامه نویس چیره دست همسایه بودیم و از شبکه خبر هم آمدند چندبار عکس و فیلم گرفتند، اهالی این خانه عادت کرده اند.»

از آقای مهویدی در باره نامگذاری کوچه می پرسیم این که هرگز به این فکر افتاده اید که به مناسبت حضور منوچهر آتشی کوچه را به نام او نشان کنید«راستش هیچ وقت به این موضوع فکر نکرده بودم یعنی نمی دانستم که چنین امکانی هم وجود دارد حالا که دره فرحزاد را روبراه کرده اند شاید بتوانیم اسم این پارک را به منوچهر آتشی تغییر دهیم.» آقای مهویدی سرهنگ بازنشسته است و می گوید که سال ۶۱ این بلوک ها توسط دانشکده افسری ساخته شده اند.  با دست هایش پل عابر را نشان می دهد. پل عابری که کوچه را به پارک پردیسان متصل می کند یک طرف کوچه سراشیبی دارد که رویش درخت کاری و چمن کاری شده است و همین سراشیبی با این پل به پارک متصل می شود. حالا می شود دلیل خنکی هوا را در این کوچه فهمید «البته وقتی مرحوم آتشی زنده بودند، این پل ساخته نشده بود. بعد از اینکه این اتوبان چند کشته ،داد، حدود دو سال ،پیش، پل افتتاح شد.»

گفته مهویدی به این معناست که آتشی امکان رفتن روی پل و رسیدن به پارک را به سادگی نداشت، شاید به همین دلیل پیاده روی صبحگاهی اش این قدر طول می کشید. کوچه سروستان غربی می رسید به دره فرحزاد دره ای که با کمک شهرداری حالا تبدیل شده به بوستان نهج البلاغه که به تازگی فضاسازی هم شده است تا همین چندوقت پیش این دره پر بود از معتاد و قاچاقچی دره ای که نفس کشیدن در کوچه های اطراف را سخت می کرد و بوی تعفن از آن برمی خاست.

مهویدی حالا خوشحال است که دره فرحزاد سر و سامان گرفته:« مرحوم آتشی نصفه شب بلند می شد و می رفت پیاده روی توی حال و هوای خودش بود، من دقیق نمی دانم شاید برای شعر گفتن به چنین حال و هوایی احتیاج داشت. که داشت فقط از حضور این دره و بویی می دانستم که او را بسیار اذیت می کرد نگران میشدم.»

بنا به گفته نسرین باباچاهی، منوچهر آتشی تهران را به شکل گرگ درنده ای می دید که اطرافیانش را تهدید می کرد شاید گرگ خیال او از همین دره بیرون می آمد و نیمه شب ها پشت در خانه استیجاری اش کمین می کرد ساعت ده ونیم شب است و سایه های ما هم در کوچه دراز می شود دست می کشم به درخت اقاقیای جلوی در بلوک ۹۷، درختی

که آتشی کهنسال زیاد به آن تکیه داد می گویم:« آرام باش آتشی گرگ دره فرحزاد مرده است.»