بلدوزرها در کمین خانه منزوی

برادر حسین منزوی دلخور است و عصبانی حق دارد کار از کار گذشته است و مجبور شده خانه برادرش حسین منزوی را با قیمت پایین بفروشد به بسازوبفروشی که پروانه ساخت هم گرفته و همین روزهاست که بلدوزرها دیوارهای خانه حسین منزوی در شهر زنجان را فرو بریزند دیوار خانه شاعری که بزرگ ترین غزل سرای معاصر نام دارد مگر این زنجان چند شاعر مثل منزوی دارد که نمی تواند خانه این یکی را بازسازی کند و موزه ای بسازد تا بچه های دبیرستانی بتوانند سری به شاعرانگی های همشهری نامدارشان بزنند.

گرچه مدیر روابط عمومی میراث فرهنگی زنجان می گوید زنجان از این خانه های مشاهیر و تاریخی زیاد دارد و لابد بودجه خرید و بازسازی این را ندارد. رئیس میراث فرهنگی زنجان که اتفاقا خوش برخورد هم هست، می گوید که محدوده خریدهای میراث فرهنگی خانه هایصد سال پیش است. منظورش البته صاحب خانه اش است. یعنی میراث فرهنگی روی خانه هایی از مشاهیر سرمایه گذاری می کند که صد سال پیش از این زندگی کرده اند.

این در حالی است که در شهر تهران اگر هنرمند سرش به تنش بیارزد معمولاً بعد از مرگ حتا در دوران معاصر هم که باشد خانه را لااقل ثبت تاریخی می کنند تا از گزند و آوار در امان باشد. آقاجانلو دوست حسین منزوی می گوید: «خانه او هنوز سر جایش هست. چندین بار پیگیری کردیم و به میراث فرهنگی پیشنهاد دادیم اما پیگیری نکردند و برادرش بر اثر مشکلاتی که خانه به وجود آورده بود مجبور شد آن را بفروشد و کار دیگری از دست برنمی آمد.»

می گوید:«خانه» حسین منزوی یادآور روزهای معرفت قدیم و سادگی بود و خانه ای شاعرانه بود و هست. سرمحله پیچ؛ محله ای که همه در زنجان می شناسند خانه کاه گلی بود و هست. شیروانی داشت و دارد و باغچه ای با در و پنجره هایی چوبی و دیوارهای گچبری.» او از ماجرای یک مجسمه می گوید: «آقای رحمتی نامی که مجسمه ساز بود تندیسی از ایشان ساخت. تعریف می کرد: که یک بار آقای منزوی او را در مراسمی دیده بود و گفته بود :که فلانی تندیس من را کی می سازی آقای رحمتی گفته بود خدا نکند وقت مجسمه ساختن از شما برسد منزوی گفته بود دیر نمی شود و مجسمه ام را هم می سازی. وقتی آقای منزوی فوت کرد، همین آقای رحمتی مجسمه اش را ساخت. می خواستند مجسمه را در میدان شهر نصب کنند که در شهرداری عده ای مخالفت کردند.»

ظاهرا در بزرگداشت هایی که برای منزوی در شهر زنجان برگزار کردند همیشه در مورد خانه و وضعیت آن به مسئولان تذکر داده شده است اما این طور که دوست شاعر غزل ها می گوید انگار شهر زنجان غریبه پرست است و قدر مشاهیر و هنرمندانش را نمی داند می گویند حسین منزوی پیوند ملموسی با خانه اش داشت. خانه اش ریشه در سنت و گذشته ها دارد. همیشه میگفت: «مهم این است که آدم در تاریخ نقش خود بزند و برود مهم این نیست که برای شام چیزی برای خوردن داشته باشد یا خیر. »

آقا جانلو تعریف می کند که :«قبل از انقلاب همان وقتی که در صداوسیما مشغول ،بود خانه ای در تهران داشت که در آن بروبیایی بود. بعدها همان آدم هایی که آرزویشان این بود که حسین منزوی را ،ببینند گاهی وقتی او را می دیدند راه کج می کردند.»

مصدق آقاجانلو از خاطرات آن خانه برای ما می گوید:« یکی از دوستان نقاشی ای از چهره اش کشیده بود. نقاشی خوب از آب درنیامده بود اما او نقاشی را به دیوار زد گفتم: چرا این کار را می کنید؟ مهمان خانه شما رفت و آمد می کند و خوبیت ندارد گفت: اشکالی ندارد، لااقل روی طبله های گچ دیوار را که می گیرد یک بار هم با هم از خانه اش بیرون می آمدیم در خانه اش را نبست. گفتم چرا در خانه را نمی بندید گفت: این خانه از خانه هایی نیست که دزد بزند. دزد با خانه من کاری ندارد. »

در عکس های خانه که ایلیا منزوی برادر زاده،اش برایم از زنجان فرستاده است خانه در حال احتضار منزوی را می شود دید که چشم به راه مسئولی است که دیوارهایش را از گزند بیل مکانیکی که به همین زودی ها به جانش می افتد در امان نگه دارد. برادرش جایی نوشته است که: «به نظر شما هم بهترین ،شاعر، یک شاعر مرده است؟ خانم همسایه عامی ما در محله هفت پیچ زنجان – که درود بر صداقت و شرفش پس از این که بخش خبری تلویزیون درگذشت حسین را اعلام کرد تازه به فکر افتاد که حسین منزوی آدم مهمی بوده است .لابد. اما آیا شما هم تازه پی برده اید که حسین منزوی شاعر بزرگی بوده است؟ شما هم تازه خبردار شده اید که حسین منزوی از پل سایه گذشته و سماعی هم کرده است؟»