خانه تختی زیر شهر خفته است

به زیرزمین اشاره می کند با انگشت نشانه:« این جا را نگاه کن اینجا اتاق نشیمن تختی بود..»

بعد باغچه نیم در یک متری را نشان می دهد: «این جا هم اتاقی بود که تختی در آن به دنیا آمد.»

بعد هوای بالای یک ایوان نیم در سه متری را نشان می دهد: «آن جا هم مطبخ خانه بود.»

هوا و هوا و هوا توی هوا کروکی می کشم .حسن ،مافی، کسی که حالا صاحب خانه پدری تختی است جدی به نظر می رسد نگران دیوارهای قدیمی خانه پدری تختی نباشید، زیر همین موزاییک های حیاط مدفون شده نخورده اند جایشان امن است.»

دست زیر پاهایمان تاریخ خفته و ماشین صاحبخانه رویش پارک شده است. میدان تختی را پیدا کرده ایم فلکه اول تختی و خانی آباد پر است از انواع و اقسام کوچه و خیابان به نام تختی همه نشانی خیابان ها را می دانند اما نشانی خانه پدری تختی را هیچ کس نمی داند. اسم مسجد قندی اما گره گشاست. چند خانه بالاتر پیرمردهای محل دست دراز می کنند و خانه را نشان می دهند.

خیابان تختی راسته خرمافروش هاست. جعبه های خرما جملگی بار زده می شوند وخانه تختی هم شده مغازه خرمافروشی مافی و در کنارش خانه سیمان سفید چند طبقه ای روی خرابه های خانه پدری تختی ساخته شده است. آقای مافی این خانه را ۴۹۶ هزار تومان خریده است خانه خرابه بود زلزله ۵۸ هم آمد دیگر سقف ها روی دیوارها نمی ایستاد. ستون های چوبی ساختمان کج شده بود نمی شد نگهش داشت وگرنه برای من فرقی نمی کرد. اگر خانه قدیمی سرپا بود حالا قیمتش سر می زد به آسمون حسن مافی از شهرداری هم دل خوشی ندارد: «این جا را می خواهند اما نه به قیمت مثل این که می خواهند این جا را موزه کنند اما حاضر نیستند پول خرج کنند.»

حسن مافی ذوق زده می گوید: «همین باغچه را نگاه کنید مادرم تعریف می کند:« که من سوخته بودم و مادر تختی منو گذاشت لای پنبه و توی اتاقی که جای همین باغچه بود بیست روز نگهم داشت تا زنده بمونم .»

مادر صاحبخانه از پشت شیشه های دری که به ایوان کوتاه ختم می شود نگاه می کند. صاحبخانه می گوید :

«مهم اینه که این جا خانه پدری تختی بود حالا هم به خاطر همین شهرداری مشتریاش است .در و دیوار که چندان ارزشی ندارد.»

ایوب سر می رسد گرچه هیچ کس ایوب مهاجر کابلی را نمی شناسد اما او که حالا۷۸ سال دارد ۴۱ سال پیش در مستندی که تلویزیون در مورد تختی ساخته بود یکی از گفتگوکننده هاست: «هر سال وقت سالگرد تختی که میشه همان فیلم قدیمی را نشان می دهند، آن روزها ۳۷ سال داشتم.

«فامیل پدر تختی حاجی قلی بود. همه می گویند که پدرش مال و منال نداشت. اما اولش این جوری نبود یک یخچال قدیمی داشت و در زمین های این اطراف زراعت می کرد و بعدا ورشکست شد. یک تختی توی خانه بود که پدربزرگش روی آن می نشست به خاطر همین فامیلشان شد .تختی پدر تختی در زمین های اطراف راه آهن زراعت می کرد. رضاشاه زمین ها را گرفت. منظورم زمین های چیت سازی گمرک است. بعد همه چیز را از دست دادند. بعدا محمدرضا ،آمد گفت پدر من زمین هر کس را گرفته بیاید پس بگیرد. آن وقتها تختی کارش بالا گرفته بود. نرفت زمین ها را پس بگیرد. حقوق راه آهن را هم می داد به مردم. »

ایوب پای همه گفتگوهاست، خاطرات را توی ذهنش جمع کرده است و با چشم های آبی آسمانی انگار از هدر رفتنشان می ترسد «عرضم به حضور شما بگویم از مردی این آقا تختی یک گدایی بود توی محله که چلاق بود. هر روز می آمد کنار مدرسه دخترانه و آه می کشید که یعنی می شه یکی از این ها زن من بشه خلاصه یکی از دخترها که باباش سرهنگ بود موضوع را می فهمه و خلاصه زنش میشه تختی وقتی موضوع رو متوجه شد رفت یک دکه روزنامه فروشی رو با کمک بچه های محل علم کرد تا آن آقا بتواند درآمد داشته باشد. شهرداری چی ها خیلی اذیت کردند و چندبار دکه رو خراب کردند اما تختی رفت دکه رو سیمانی ،کرد تا نتوانند کاری کنند خیلی مرد بود. »

ایوب می گوید و معلوم نیست کجای روایتش ساخته ذهنش است و کجایش راست اما می گوید و قسم می خورد تا باور کردنش آسان تر شود. دلش می خواهد پهلوانش را به بهترین شکل تصور کند کشتنش کار شاپورغلامرضا بود یک باشگاه داشت که یک روز وارد باشگاه شد برایش دست نزدند و تا تختی وارد شد فریاد جمعیت بلند شد. حسودی اش شد. توی مرده شورخانه گفتند :«جنازه را ببرید و دور بزنید وقتی جنازه را به پشت ،کردند یک سوراخ پشت کله اش ،داشت خودم دیدم .»

بچه ها با بستنی عروسکی رد می شوند و هیچ کدام از این پیرمردهایی که روی سکوی جلوی مسجد قندی نشسته اند توی گوششان آدرس خانه تختی را تکرار نکرده اند. پارسا بستنی اش را لیس می زند تختی آهان این جا خیابون تختیه. اخم هایش در هم می رود و وقتی خانه پدری تختی را نشان می دهم «واقعا این جا خانه تختی بوده… فکر نکنم این خانه که قدیمی نیست. تازه ساز است تختی همونیه که کشتی می گرفت.»

می گویم جومونگ. گل از گل نوه بچه محل تختی می شکفد: «هان! افسانه جومونگ…»