پشت پیچک های خانه بنان

پیچک ها خانه قدیمی بنان را بغل کرده اند پیچ و تاب پیچ و تاب تلاشی زوال ناپذیر روی دیوارهای نیمه کوتاه و در سبزرنگی که انبوه عشوه و ناز گیاه سخاوتمند ناپیداست نیاوران، بلندی های جمال آباد نبش کوچه مینا، پلاکی که اگر پیچک ها کنار بروند، می شود خواند. جمال آباد دیگر یک آبادی نیست سربالایی هایش را مردان کوه زده ای در ساعت نه صبح شنبه پایین می آیند بی آن که نیاز به نفس چاق کردن داشته باشند. کوه همین پشت است، پشت به پشت خیابان جمال آباد می شود کنار خانه بنان ایستاد و رگه های کم رمق برف را که روی شیارهایش زیر آفتاب می درخشند رج به رج خواند. خنک ای هوا می خورد زیر برگ های نورسته و سبزی کمرنگ برگ ها کوچه ها را به نام گل ها کرده اند، مینا، ،راش یاس و انگار که اسم گل ها را کم آورده باشند بالای کوچه ای خشک خالی نوشته اند .گل در خیابان پر نفس که می شد روی یکی از تابلوهایش نوشت بنان تا کمبود اسم گل ها را جبران کرده باشد. نه سال است که خانه بنان فروخته شده است لابد با اوضاع این خیابان رفت و آمد برای همسر بنان باید سخت بوده باشد که هست. خانه قدیمی ساز دوطبقه که انگار در همین یکی دو سال پیش دستی سر و رویش کشیده باشند اما هنوز هم جزو ساختمان های قدیمی خیابان و کوچه ای محسوب می شود که استاد بنان روزگارش را در آن سپری کرد. فشار دادن زنگ بی فایده است. صاحبخانه ها نیستند پیچک ها با فشار دست کنار می روند تا سوراخ های روی در حیاط نمایان شوند از توی سوراخ ها می شود حیاط را دید، حیاطی پر از درخت های پیر چنار و اقاقی هایی که عروسی گرفته اند. سنگ فرش زیر درختچه ها و بوته ها پیدا نیست. ساختمان دو طبقه که بنان در طبقه دوم آن از سال ۵۴ زندگی می کرد، ایوانی رو به بلندی های دماوند ،دارد لابد از این ایوان منظره باغ های نیاوران آن سال ها را می شد دید؛ باغ هایی که حالا آپارتمان شده اند.

باغ های سنگی تهرانی ها شیب تند خیابان خانه را در وضعیتی قرار می دهد که از روی ایوان طبقه دوم می شود دماوند را بغل کردک. نفس داد به نفس خنکش و این برای مرد آواز ایران لابد موهبتی ،بود گرچه او سال هایی در این خانه زندگی می کرد که بیماری دیگر توان خواندن و نفس چاق کردن را از او دریغ کرده بود اهالی خیابان نشانی را روی هوا می زنند و با انگشت دست می گذارند روی خانه ای که استاد بنان در آن نفس می کشید خانه استاد بنان در ذهن مردم خیابانش گم نیست.

آن ها از مردی می گویند که گاهی صبح زود از این در کوتاه بیرون می آمد و خیابان را اگر بیماری می گذاشت بالا و پایین می رفت صاحب سوپری ۱۱۰ چند قدم پایین تر از خانه بنان با دست هایش محل پیاده روی استاد را کروکی می کشد «مرد خوبی بود آن قدر خوب بود که هنگام مرگش اینجا قیامتی شده بود تا پشت کاخ سعد آباد ماشین ایستاده بود، هیچ کس نمی توانست جمعیت را کنترل کند. آن هم در آن سال هایی که حضور این جمعیت چندان قابل قبول نبود. ،گاهی خیلی ،کم می آمد از مغازه چیزی می خرید البته بگویم سال های آخر بود و رمق چندانی نداشت اما می شد گاهگاهی او را در همین کوچه و خیابان دید که بالا و پایین می رود برای هواخوری.»

خیابانی که به جمال آباد منتهی می شود سال هاست که از نفس های گرم استاد دم نمی گیرد و تا همین چند سال پیش اهالی به زنی سلام می کردند که می دانستند بی حضور او لحظه های سختی را پشت این پنجره های رو به کوه دماوند می گذارند. خانه دویست متری که زیر یک میلیون تومان به استاد بنان فروخته شده بود و حالا صاحبانش زیر درخت های کهنسال صاحبخانه را فراموش کرده اند. مردی پشت خانه بنان در پارکینگ خانه اش چراغ قدیمی می سازد. چراغ هایی که با شمع روشنایی می دهند: «مردم از برق خسته شده اند، دنبال شمع می گردند.»

او بنان را فقط در خاطرات کودکی اش زنده نگه داشته و می گوید که پدرش از بنان برایش قصه ها ساخته است. مرد چراغ ساز اما به یاد دارد که جلوی خانه بنان بازی می کرد و کوچه هایش را دور می زد آخرین روزهای اسفندماه زنی غمگین ساعت های این خانه را به احترام همسرش از کار انداخت تا جلوی گذر عقربه ها را بگیرد. ساعت ها در این خانه سال ها لال شدند مجسمه نیم تنه استاد هم که جوان کرمانی آن را ساخته بود توی همین خانه نصب شد. حالا از مجسمه استاد خبری نیست. ظاهرا پری بنان بعد از فروش خانه مجسمه را با خودش می برد.

تلاش بی دریغ پری بنان برای مراقبت از همسر پرآوازهاش بی نتیجه مانده بود. حالا سال هاست که هم در این خانه زندگی نمی کند و عطای دل انگیزی خانه جمال آباد را به سختی راه دورش بخشیده است و در قلب تهران زندگی می کند.