پیاده روی با عطاالله

هر وقت برای پیاده روی دیر می کردم آقای مشیری یک برگ از همین درخت کناری را می کند و با تهدید نشانم می داد و میگفت: «این قدر دیر کردی که زیر پایم علف سبز شد!» عطاالله خان بلوکی را اتفاقی پیدا کردیم در کوچه ای که فریدون مشیری بیست سال آخر زندگی اش را آنجا قدم می زد. همه همسایه ها نشان مردی را می دادند که دمخور سال های پیری فریدون مشیری بود «خیلی باهاش ایاق بود. »

پرسان پرسان رد خانه اش را گرفتیم عطا اللہ خان بلوکی مسئول بخش ارزشیابی وزارت ارشاد دوران خاتمی هم بود و حالا بدون یار و همراهش افسوس روزهای گذشته را می خورد می آید دم در و می گوید:« تا نه سال پیش مشیری هر روز صبح در این خانه را میزد.»

اسم فریدون مشیری چشم هایش را در هاله ای عمیق و خاکستری رنگ فرو می برد نگاهش کوچه را گز می کند و رد پاهای مشیری را نشانمان می دهد، در کوچه ای از محله های توانیر.

*شما یار غار مشیری بوده اید؟

بیست سال افتخار دوستی با او را داشتم. اولین بار در سال ۱۳۵۴ در سمینار مدیران روابط عمومی او را ملاقات کردم مدیر روابط عمومی پست و تلگراف بود. بعد تا مدت ها مشیری را ندیدم تا این که در وزارت ارشاد که مدتی دبیر شورای ارزشیابی بودم توانستم دوباره او را ملاقات کنم بعد هم که خانه اش را در خواجه عبدالله فروخت و آمد در کوچه ما، شدیم یار روزهای پیری هم.

* ظاهرا با هم زیاد پیاده روی می رفتید؟

هر روز ساعت شش صبح در خانه مان بود و من معمولاً کمی دیر می کردم تا پارک ملت پیاده می رفتیم.

* مردم آقای مشیری را می شناختند؟

همه می شناختند و با او احوالپرسی می کردند مردم با دیدنش ذوق می کردند.

* از این رفتن ها و آمدن ها چه خاطره ای در ذهنتان مانده است؟

یک روز داشتیم از سه راه جمهوری برمی گشتیم از یک تاکسی خواستم که ما را برساند قبول نکرد گفتم :«میدانی که این آقای فریدون مشیری است؟ همین که این را شنید گل از گلش شکفت و شروع به خواندن بی تو مهتاب شبی» کرد و با اصرار ما را رساند و گفت:«حالا می روم پز می دهم که آقای مشیری را سوار کرده ام و رسانده ام در خانه اش.»

* غیر از پیاده روی دیگر چه کارهایی با هم انجام می دادید؟

ایشان مریض بود مرتب او را دکتر می بردم و تا آن جایی که امکان داشت به کارهایش رسیدگی می کردم.

*ظاهرا در وزارت ارشاد هم در این زمینه ها بسیار فعال بودید؟

بله در آن دوران که من مسئول بودم طرحی را به تصویب رساندم که هنرمندانی که بالای شصت سال سن دارند ۱۸۰ هزار تومان از دولت دریافت کنند. هنگامی که بیمار می شدند برای عیادت و احوالپرسی و رفع و رجوع کارهایشان به آن ها سر می زدم.

*به کتابخانه شان خیلی علاقه داشتند؟

خیلی ایشان به من وصیت کردند که کتاب هایشان را در همین محله جایی برایشان پیدا کنم و آن ها را در اختیار هم محل های هایش قرار بدهم. من همه جا مراجعه کردم به میراث فرهنگی به شهرداری اما متأسفانه این وصیت ایشان هنوز عملی نشده است.

وضعیت آپارتمانشان چطور بود و به کجا رسید؟

آقای مشیری حال و حوصله دود و دم تهران را نداشتند اما این آپارتمان را دوست داشتند من با وزیر وقت صحبت کردم که ساختمان را بخرند و کتابخانه اش کنند و محل سکونتش را

موزه ،کنند اما متأسفانه چنین اتفاقی نیفتاد حیاط آپارتمانش را خیلی دوست داشت چند تا شعر هم در باره حیاط همین آپارتمان گفته که خیلی هم مشهور است.

* به خانه تان هم می آمد؟

بالکن خانه ما را هم دوست داشت. بعضی صبح ها می آمد آنجا می نشست شعر می خواند و شعر می گفت خیلی علاقه داشت توی بالکن صبحانه صرف کند.

*با هم مسافرت هم می رفتید؟

خیلی جاها با هم می رفتیم و البته علاقه و شوق مردم را احساس می کردمآخرین بار در اصفهان به کنسرت ملی رفته بودیم یکی از خانم های اصفهانی به پسرش گفت:« اون آقا فریدون مشیری است. پسرک جلو آمد و با لهجه شیرین اصفهانی گفت: ما را به یک شعر دعوت کنید. او هم گفت: پشه ای در استکان آمد فرود / تا بنوشد آنچه وا مانده پس بود / کودکی از شیطنت بازیکنان / بست با دستش دهان استکان…»»

* ظاهرا نقاشی می کنید و این تصویر…

بله این قاب را من نقاشی کرده ام برای فردی به نام بصیری که خیلی به مشیری علاقه داشت و کارخانه دار بود. به من گفته بود برایش صورت ایشان را نقاشی کنم اما اجل امانش نداد و چند روز بعد از دنیا رفت.