خانه بچه جوادیه

«بیست متری جوادیه کوچه نوری چهارمین خانه دست راست.»

این آخرین تصویری است که مادر عمران صلاحی از کوچه های بچگی عمران به خاطر می آورد کوچه هایی که او به مناسبت حضور در آن ها خود را به نام مستعار بچه جوادیه می خواند و امضا می کند مادر عمران اندکی نشانی را اشتباه کرده و بیست متری جوادیه پر است از کوچه هایی که نوری خوانده می شوند و حالا پیدا کردن خانه بچه جوادیه می شود معمایی که گشتن بیشتر آن را کلاف سردرگمی می کند. عمران صلاحی خودش تصویر واضح تری از کوچه ها داده است کوچه هایی که پیچ و تاب می خورند و سر از هم در می آوردند:

بعد از مرگ پدرم به تهران آمدیم و ساکن جوادیه شدیم با دوچرخه قراضه ای از جوادیه به دبیرستان وحید در خیابان شوش می رفتم. روزی یکی از بچه های شیطان جوادیه با سنگ زد یکی از پره های دوچرخه ام را شکست و پا به فرار گذاشت من شعری نوشتم از زبان بچه جوادیه و با همان امضا فرستادم برای روزنامه فکاهی توفیق روزنامه را نمی خریدیم از روزنامه ای که توی جوی آب پیدا کرده بودم، نشانی اش را نوشته بودم یک روز که از مدرسه به خانه آمدم نامه ای به دستم دادند حسین توفیق نوشته بود شعر و کاریکاتورت در فلان شماره چاپ شده است. هر چه زودتر خود را به ما برسان یک روز عصر با همان دوچرخه قراضه رفتم به روزنامه توفیق در خیابان استانبول…

جوادیه هم جوادیه قدیم این جوادیه ای که سنگ روی سنگ گرانیت گذاشته اند و خانه های ته نشین شده را به آپارتمان های نقلی فانتزی تبدیل کرده اند چندان رنگ و بویی از جوادیه که عمران از کوچه ها و بچه هایش حرف می زد ندارد. با این همه پسران کاکل بالازده که به جای زنجیر سیدی توی انگشت می چرخانند و زیر تیر چراغ برق ها چشم می چرخانند، عضو جدایی ناپذیر این کوچه ها هستند.

من بچه جوادیه هستم آهای کاکا.

 ناراضی اند خلق ز دستم آهای کاکا …

اگر به جای منطقه شانزده توی کوچه های منطقه یک دنبال خانه ای در بدر می گشتم اهالی کوچه چپ چپ نگاهم می کردند اما توی جوادیه همه مهربانند آن قدر که می شود تا صبح در همه خانه ها را زد و نشانی خانه بچگی های عمران صلاحی را گرفت. چهارمین خانه دست راست کوچه بهمن نوری و احمد نوری ربطی به عمران صلاحی ندارد پس در خیابانی به نام نوری دنبال کوچه نوری می گردیم و بالاخره خانم مخلص آبادی که چهل سال ساکن همین کوچه است چشم باریک می کند با لبخندی برآمده از یک خاطره روی لب هایش میگوید :«توی خانه ،بغلی پلاک یازده زندگی می کردند و پدر خانواده فوت کرده بود. خانم مخلص آبادی اطمینان می دهد که فامیلی خانواده صلاحی بوده و به سختی نام عمران توی زبانش می چرخد. وقتی از عمران ،صلاحی شاعر و طنز پرداز نامدار می گویم سر تکان می دهد و می گوید چیزی نمی داند.

در باریک و کم عرض طوسی رنگ روی پاشنه می چرخد و خانه ۵۶ متری با حیاط نقلی اش پیدا می شود آقای لطافتی خانه را از چند دست مختلف خریده و خانم یا آقای صلاحی را که ساکن نخستین خانه بودند نمی شناسد او عمران صلاحی را هم نمی شناسد اما خانه ته نشین شده و موزاییک ها در جدال هر روزه با آب وارفته اند و مرد هنوز هم حیران است که چرا در باره این خانه سؤال می شود خانه پلاک یازده کوچه نوری همان خانه ای است که عمران با دوچرخه اش هر روز می رفت و می آمد و توی همین جوی های وسط کوچه که حالا آبی در آن ها نمانده است روزنامه توفیق را پیدا می کند پدر عمران کارگر راه آهن بود و در شبی زمستانی به همراه دوستانش در واگنی خالی آتش روشن می کنند و از آنجا که درزهای واگن را برای جلوگیری از نفوذ سوز و سرما گرفته بودند، بر اثر خفگی جان خود را از دست می دهد. با این که عمران بچه جوادیه بود اما میگوید:

وقتی بچه بودم سیزده بدرها می رفتیم به بلوار کشاورز فعلی که آن موقع «آب کرج» نام داشت. همه اش بیابان و رودخانه بود یادم است یک بار پدرم کوه را نشان داد که پر از برف بود هوا هم به شدت سرد. به من گفت که اگر پول داشتم می توانستم بدون پوشش و لحاف روی قله کوه وسط برف بخوابم و سردم نشود و هیچ وقت این گفته یادم نمی رود. حالا در زمستان بی برف تهران تا بارندگی می شود کوه های سرسفید را از وسط کوچه های جوادیه می توان دید کوچه هایی که مردمش هم سعی می کنند تا نشانیات را پیدا کنی نشانی عمران ،صلاحی بی آن که هیچ کدام از آنها عمران ،صلاحی شاعر بچه جوادیه را بشناسند جوان و پیر فرق نمی کند آنها حتا با نام کوچک عمران کمی مشکل دارند جوی های وسط کوچه ها بی آبند وگرنه شاید توی این جوی ها ،روزی روزگاری کسی پیدا شود که پاره روزنامه ای پیدا کند و از روی نشانی آن برود آن جایی که عمران صلاحی رفت. همسایه های خانه کودکی عمران فرش می شویند و کف ها از زیر در خانه ها سرازیر می شود تا جوی آب. کوچه های بچه جوادیه انتظار بهار می کشند و بچه ها هنوز هم با دوچرخه از مدرسه برمی گردند.